با طبیعت همراه باشیم تا هوایمان آلوده نباشد.
باشیم برطبیعت چیره می شویم؟ و شاهد هوایی آلوده هستیم که در آن هزاران کهنسال،کودک وبیمار تنفس می کنند وهزاران نفر جان خود را از دست می دهند.
اصفهان،امسال باز هم در آستانه ی زمستانی دیگر شاهد آلودگی هوا وتعطیلی مراکز دولتی ،دانشگاهها ومدارس هستیم،آری این رویه ی تکراری آلودگی هوا تا کی می خواهد قدرت نمائی کند.وجان هزاران نفر رابه خطر بندازد ویا خانه نشین کند.
بله جنگل سبز ،دریای آبی،هوای مرطوب وخانه های سیمانی وآجری از تیرهای آهن که چون وصله ای ناهماهنگ درمیان طبیعت سرسبز ومرطوب به چشم می آیند گویی انسان می خواهد اقتدار خود را بر طبیعت نشان دهد اما دیری نگذشت که این زور گویی ما انسانها بر طبیعت گریبان گیر خودمان شد.
آری گریبان گیر خودمان شد آیا ما آدمها باید بر طبیعت چیره شویم ویا با آن هماهنگ باشیم؟ما انسانها می دانیم آهن را به سختی از دل معادن بیرون آوردیم،وآنرا به جایی که به خیال خودمان مقدم تر از چوب است بردیم درحالی که هوای مرطوب خانه ای از جنس چوب را می طلبد ودر آن ناحیه سعی کردیم هوای مرطوب را به خشک تبدیل کنیم به همین دلیل جنگل ها رانابود کریم وصنایع رابه وجود آوردیم صنایعی که امروزه رودخانه ی زنده ای مثل زاینده رود را تبدیل به بیابانی پر از مور ومار کرده است.
اما احساس جدایی ویا برتری بر طبیعت برداشت نادرستی است ومفهموم زندگی درکلاف فضا به زمان این است ،که اتم ها دائمآ درحال جابه جایی هستند ولحظه ای در بدن من ولحظه ای دیگر جزئی ازموجود دیگر بهتر آنست با طبیعت همراه باشیم ووحدت از دست رفته را احیاء کنیم.
هوای شهرمن اصفهان همان شهر تاریخی وتمدنی ایران به خوبی این جملات من راکه ما با طبیعت قهر کرده ایم وصنعتی شدن را ترجیع به تنفس در یک هوای پاک وبدون آلودگی داده ایم تائید می کند اما چرا بعضی از ما آدمها که درقبال این طبیعت مسئولیم به فکر چاره اندیشی بدون وقفه برای این طبیعت وتنفس دریک هوای پاک نیستیم.....؟
یاداشت از نورالله جویا
